وقتی میشی نیاز من اگه نباشی پیش من تموم هستی منی بمون همیشه
پیش من اشکای چشمامو ببین که می ریزه به پای تو بازم که بی قرارمو دلواپس
نگاه تو اگه شدم عاشق تو نذار که بی تاب بمونم لالایی شبام تویی نذار که بی خواب بمونم *
دارم برات شعر می خونم شاید به یادم بمونی فقط یه چیز می خوام ازت همیشه عاشق بمونی *
دوست دارم خیلی کمه ولی جز این چیزی نبود وازه ها رو ولش کنیم عشقمو از چشام بخون.....
آدم برفی یادته اون روز برفی وسط سوز زمستون تو پریدی پشت شیشیه
من زدم از خونه بیرون یادته اشاره کردی آدمک برفی بسازم واسه ساختنش
رو برفا هرچی که دارم ببازم گوله گوله برف سرد و روی همدیگه می چیدم شاد
و خندون بودم انگار که به آرزوم رسیدم رو پیشونیش با یه پولک ی
ه خال هندو گذاشتم واسه چشماش دو تا الماس جای پوس گردو گذاشتم
رو سینش با شاخه یاس یه گلوبندو کشیدم روی لبهاش با اجازت طرح لبخند
رو کشیدم یادمه با نگرونی تو یه ها کردی رو شیشه دزدکی برام نوشتی
تکلیف قلبش چی میشه شرم گرم لحظه ها رو توی اون سرما چشیدم
سرخیشو رو پوست سرد آدمک برفی کشیدم قلبمو دادم نگفتم تن اون از
جنس برفه عاشقونه فکر میکردم نمیگفتم نمی صرفه ولی فصل آشنایی
زود گذر بود و گریزون شما از اون خونه رفتین آخر همون زمستون رفتی
و قصه اون روز واسه من مثل یه خواب شد از تب گرم جدایی آدمک برفی
هم آب شد کاشکی میشد که دوباره روبروت یه جا بشینم یا که رد پاتو رو
برف توی کوچمون ببینم کاشکی میشد توی دنیا هیچ کسی تنها نباشه
عمر آدم برفی هامون امروز و فردا نباشه قول میدم تا آخر
عمر دیگه قلبمو نبازم بعد تو تا آخر عمر آدمک برفی نسازم
کنده شدن چرخ هواپیما هنگام برخاستن
از مهرآباد مرکز کنترل ترافیک هوایی
فرودگاه مهرآباد تهران گفت: هواپیمای فوکر 100 ایران ایر ساعت 7:30
دقیقه صبح امروز هنگام برخاستن از باند 29 چپ فرودگاه مهرآباد دچار حادثه شد.
رسولی‌نژاد در مصاحبه با خبرنگار واحد مرکزی خبر افزود: خوشبختانه همه مسافران
سالمند، اما هواپیما به شدت آسیب دیده است. وی گفت: این هواپیما که حدود صد
مسافر داشت، قرار بود از تهران به مقصد شیراز پرواز کند، اما چرخ‌های هواپیما
هنگام برخاستن به علت انحراف از باند فرودگاه کنده شد و بال هواپیما آتش گرفت
. وی گفت: هوای سرد و حضور به موقع نیروهای امداد زمینی فرودگاه مهرآباد به کنترل
سریع آتش سوزی کمک کرد. مدیر مرکز کنترل ترافیک هوایی فرودگاه مهرآباد گفت:
مسافران پرواز 235 فوکر صد ایران‌ایر در سالن انتظار فرودگاه مهرآباد
منتظرند تا با یک هواپیمای جایگزین به مقصد خود پرواز کنند.
01- نام هر گل و زیبایی در طبیعت است را روی شما می‌گذارند. 02- هنگامی که رنگ پریده یا بیمار هستید با کمی وسایل آرایش میتوانید خود را زیباتر کنید و هیچ کس هم از شما ایرادنمی‌گیرد( کاری که بسیاری از آقایان مد روز یواشکی انجام می‌دهند(. 03- تمام شاعران ایران زمین در وصف گل روی شما هزاران شعر گفته و خط و خال و چشم و ابروی شما را ستوده اند. 04- مجبور نیستید سر کار بروید و پول یک ماه کار و تلاشتان را برنج و گوشت و نخود و لوبیا بخرید. 05- به راحتی و با اعتماد به نفس هر وقت که لازم بود گریه می کنید و غم و غصه هایتان را در دل جمع نمی کنید تا سکته کنید. 06- عمرتان بسیار طولانی است. 07- آنقدر حرف برای گفتن دارید که هرگز کم نمی‌آورید. 08- همیشه یک عالمه دوست و رفیق ناب دارید و کمتر گرفتار رفیق ناباب می شوید. 09- هرگز در حمام خود را گربه شور نمی کنید. 10- بزرگ شده اید و کمتر برای طرفداری از تیم قرمز و آبی یا این حزب و آن حزب جلز و ولز کرده و کرکری می خوانید. 11- ریش و سبیل ندارید که موقع آب خوردن قبل از خودتان سبیلتان آب بنوشد. 12- عشق و هنر ابداع شماست. 13- همیشه جوان تر از سنتان هستید و هیچ کس نمی داند شما چند ساله اید. 14- از سن 9سالگی به بلوغ عقلی و جسمی می‌رسید و حالاحالاها باید بدوند تا به پای شما برسند!. 15- بهشت زیر پای شماست. 16- اگر موهایتان مرتب نبود یا وقت برای مرتب کردنشان نداشتید، با سرکردن یک روسری قضیه حل است. 17- همیشه در کیفتان آینه دارید و موقعی که در سلف سرویس دانشگاه قورمه سبزی می‌خورید یک دانه لوبیا لابه لای سبیلتان جا خوش نمی کند. 18- همیشه تمیز ونظیف و خوشبو هستید … و اگر خوب فکر کنید می بینید که صدها دلیل محکم دیگر وجود دارد که شما به زن بودن خود افتخار کنید.
شیوا ارسطویی
آمده پایین. صداش می‌آید. دوباره شروع کرده. بیژن می‌گوید دیگر این داستان پسر سرهنگ تو شده کلیشه! بیژن خودش هم دارد کلیشه میشود. هر سال عقلش کمتر میشود. هر سال چشم‌هاش گشادتر میشود و مردمک آن تنگ‌تر. داستان پسر سرهنگ را باور نمی‌کند. این قصه خسته‌اش کرده، می‌گوید: «شیوا جان، از این به بعد قصه‌ای از پسر سرباز سر هم کن و بگو!»
گمانم بهتر باشد از این به بعد قصه خودم و بیژن را برای پسر سرهنگ تعریف کنم. پسر سرهنگ قصه من و بیژن را بیشتر باور می‌کند تا بیژن قصه من و او را.
مجید قیصری
هیچ موضوعی فی‌نفسه با ارزش یا بی‌ارزش نیست. چیزی که به موضوع ارزش و اعتبار میبخشد نوع نگاه هنرمند است. مولانا می‌گوید آب کم جو تشنگی آور به دست. به راستی در بیرون انسان چیزی نیست؛ آن‌چه تازگی و طراوت میبخشد به این عالم، نگاه هنرمندانه است و در رمان بینوایان ویکتور هوگو در صحنهای ژان وال ژان شبانه مبادرت به دزدی می‌کند، نقرهجات و جام‌های طلای کلیسا را میبرد به فاصلهی اندکی گیر میافتد و توسط گزمهها پیش پدر روحانی بازگردانده میشود
فرامرز محمدی‌پور
... نمی‌دانم چرا هنوز به این باور نرسیده‌اند که شعر نیمایی بن‌بستی ندارد و بن‌بست برای جماعتی است که با عروض نیمایی مشکل دارند؛ و شعر «رفرم یافته»ی نیما خود دلیل ماندگاری اوست. و گروهی از شاعران دهه سی چهل هر چه تلاش کردند نتوانستند آنی شوند که «نیما» شد و خیلی زود دفتر شعرشان را بسته دیدند زیرا با «تجربه‌های شتاب‌زده» خواستند تحولی ایجاد کنند، یا «مدرن»ها را بیافرینند که در نهایت نه کشفی در خورجین بود و نه شهودی که پایدارشان کند و به قول امروزی‌ها گرفتار «موج»بازی‌ها می‌شدند که جز تفنن و شوق جوانی چیزی نبود.
:جستجو
جام عشق از می چشمان تو پر خواهد شد تو گلو تازه کنی ، حرمله حر خواهد شد 
نه نمیخوام بهار شه
.gif)
.gif)
.gif)
ای مهربانتر از من با من در دستهای تو ایا کدام رزمز بشارت نهفته بود ؟ کز من دریغ کردی تنها تویی مثل پرنده های بهاری در آفتاب مثل زلال قطره بباران صبحدم مثل نسیم سرد سحر مثل سحر آب آواز مهربانی تو با من در کوچه باغهای محبت مثل شکوفه های سپید سیب ایثار سادگی است افسوس ایا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند؟ * .gif)
آه... 
شهر نقشهای تاتر است. هیچ چیز آن که باید نیست، نیست. 
سلام دوستای عزیز. ازتون ممنونم که ما رو تنها نذاشتید و به ما سر زدید. 